نزدیک به سه سال است، Rainbow Six Siege هنوز تنها نسخه واقعی تیرانداز نسل بعدی است

در کلبه دانش امروز در مورد Rainbow Six Siege که یک دستاورد بی نظیر است به بحث و تحلیل می پردازیم

پاره کردن این دیوار

“تنها نسل بعدی تیرانداز” یک بیانیه جسورانه است، اجازه دهید توضیح دهم، چون قبلا می توانم اعتراضات خود را بشنوم.

در این چهار سال گذشته قطعا سایر تیراندازان وجود داشته اند و برخی از آنها نیز عالی بوده اند. اما آنها احساس می کنند که بازی هایی را می توانم داشته باشم که ده سال پیش بازی کرده ام.

نظارت فوق العاده  و همچنین در مورد الهام بخش تیم قلعه خود خجالت نکشید. Battlefield 1 و Star Wars: Battlefront ؟ نسخه های زرق و برق دار از اخلاق Battlefield ، برای بیشتر قسمت. ما هنوز هم از Battlefield 2 یا ۳ در حوزه، با همان مسابقات ۶۴ بازیکن، مشابه ترکیب پیاده و وسایل نقلیه، پیشی نگرفته ایم. ندای وظیفه ؟ این … ندای وظیفه حتی بیشتر، اکنون که جنگ جهانی دوم ما را به عقب بر گرداند (به عبارت دیگر) “دوران چکمه در زمین”. و Doom خیلی “چیزی جدید” نیست، زیرا “چیزی بسیار قدیمی است”.

هیدن دینگمن / IDG

تیراندازان مسلح احتمالا خلاق ترین خلاقیت هایی هستند که ما از وضعیت موجود انتظار داریم. Warframe و Destiny در نهایت به وعده شورش دهنده های pseudo-MMO و Bearlingnown’s Battleground که محبوبیت یک Subgenre جدید را می دهند، تحسین می کنند .

اما وقتی که به سبک فرومایه تیم مرگ مغزی بازی می آید، ما عمدتا در گودال گیر افتاده ایم.

همانطور که در اولین پیش نمایش من در Rainbow Six Siege نوشتم، زمانیکه یک نسل کنسول جدید به سبکهای جدیدی از بازی اشاره کرد، نه فقط زیباتر از قدیمی ها. با Xbox One / PlayStation 4 عصر، این تغییر واقعا اتفاق افتاده است. در حال حاضر همه چیز در حال حاضر جهان باز است، اما این فقط ادامه یک روند است که در روزهای اولیه نسل قبلی آغاز شد، جایی که ما شاهد بازی هایی مانند Rage ، Borderlands ، و غیره بودیم.

در حقیقت، Rainbow Six Siege همچنین بر روی تکنولوژی های موجود، با تکنولوژی تخریب در سرخپوستان سرخ و فرماندهی میدان جنگ بدل شد: Bad Company 2 ، معکوس واضح است. (این همان چیزی است که همان قهرمان قهرمان پس از MOBA به عنوان Overwatch می شود). اما این تکنیک تخریب همیشه در کنسول های پیشین اولیه بود، که تنها قادر به اجرای اشکال گسترده ای بود. Faction Red به شما اجازه می دهد تمام سطوح سطح را برچید، اما این بدان معنی است که شکستن کلیه دیوارها یا لگد کردن درب. این همان چیزی است که شرکت Bad Company 2 ، که در حال دمیدن دیوارها بود، بسیار عالی بود اما بسیار پویا نبود – خانه همیشه در هر زمان با همان شکل پیش تعیین شده فرو ریخت.

هیدن دینگمن / IDG

و این احساس ابتدایی باعث شد هر دو این بازی ها کمی گره خورده باشند. به همان اندازه که در آن زمان، هر دو شرکت Bad Company 2 و Red Faction Guerrilla را دوست داشتم، حتی زمانی هم بود که اینها تقریبا ثابت از مفاهیم تکنولوژی بودند. شما می توانید درزها را مشاهده کنید، در صورتی که تنها قدرت پردازش ما داشته باشیم، می بینیم که فناوری می تواند از آن عبور کند. و این احساس حتی از طریق Battlefield 1 ادامه یافت، که با وجود اینکه زیباتر و بزرگتر از دامنه شرکت Bad Company 2 است، همچنان احساس می کند که انهدام ماکرو بهتر از میکرو است.

رنگین کمان شش محاصره در این حیرت انگیز است، تمرکز بر آنچه باعث می شود تخریب دینامیک به عنوان یک مفهوم جذاب. کلید واقعی واقعگرایی است و کلید واقعی بودن آن این است که بازی های دیگر بازی های دیگر حذف شده اند؛ اول اینکه کنسول های نسل گذشته به اندازه کافی قدرتمند نبودند و اکنون به نظر می رسد که بیشتر علاقه مند به ساخت محیط های بزرگتر و زیباتر باشند.

البته ماکرو هنوز وجود دارد. آیا می خواهید به ضرب گلوله کل در Siege ؟ بله، شما می توانید این کار را انجام دهید. اما شما همچنین می توانید یک دور را از طریق دیوار بچرخانید، از سوراخ بعدی به عنوان یک ضربه محکم و ناگهانی استفاده کنید و از طرف دیگر مردم را جاسوسی کنید. یا می توانید کمی سستی از قدم های سقف را بشنوید و قبل از آنکه حتی آنها را دیده اید، کسی را شلیک کنید.

به طور کامل نحوه بازی Siege را تغییر می دهد و در نتیجه تمام رویکرد شما را به بازی یک بازی مرگبار گروهی تغییر می دهد. دور زدن گوشه دیگر ایمنی را تضمین نمی کند. کمپینگ اغلب یک راه عالی برای خود کشته شدن است. کل پویایی متفاوت از تیراندازی هایی است که پیش از آن بوده است، و تخریب به طراحی Siege منحصر به فرد است به نحوی که با بازی هایی که راه را برای آنها فراهم کرده است نیست.

هیدن دینگمن / IDG

به عنوان مدرک بیشتر، همه چیز شما باید انجام دهید این است که نگاه کنید به چند ایده جالب گربه و موش Ubisoft به بازیکن داده شده است. بسته به آنچه اپراتور شما بازی می کنید، قابلیت های شما به شدت تغییر می کند. در راه اندازی شخصیت هایی بودند که می توانستند سوراخ ها را از طریق دیوارها، یک شخصیت که می تواند ضربان قلب را حس کند، وجود دارد که می تواند ساختارهای تقویت شده را تجزیه کند و غیره. اکثر شخصیت های Rainbow Six Siege حتی در اسکریپت های دیگر نیز موجود نیستند، زیرا Siege تنها کسی است که این ایده ها را در بازی دارد.

قهرمانان پس از راه اندازی قوی بوده اند. هیبانا می تواند از طریق دیوارهای تقویت شده دور گلزنی کند و نقاط ضعف دفاع را ناگهان ناامن کند. یخ زدگی تله ها روی زمین را تقریبا مانند تله های خرس می اندازد که می تواند به راحتی در اطراف یک میز یا برخی از سنگ ها ناگهان کشنده باشد. شاکال می تواند قدم های اخیر را تعیین کند و به مدافعان فرار کند.

سپس شیر، مورد جدید من است. همانطور که گفتم، او تقریبا مثل یک دیوانه قانونی است. ابزار شیر یک هواپیمای بدون سرنشین است که کل نقشه را برای دشمنان اسکن میکند. گرفتن: مدافعان قبل از شروع اسکن هشدار سه ثانیه داده می شوند و هواپیماهای بدون سرنشین تنها در مورد اهداف حرکت می کنند. اگر اپراتورهای دفاع فقط ایستاده باشند ، اسکن خراب است. اما اگر کسی در وحشت و یا ساده باشد، شمارش معکوس را متوجه نمی شود، تمام بدن آنها از طریق دیوار به رنگ قرمز روشن روشن می شود.

این یک ابزار جذاب است که منجر به لحظات تصمیم گیری می شود که مهاجمان ساختمان را پرت می کنند و مدافعان باید به جای آن (در حالی که موقعیت خود را از دست می دهند) یا به مدت پنج ثانیه خفه می شوند و بعد از آن باید بجنگند.

هیدن دینگمن / IDG

باز هم، این ایده ای است که تنها در یک بازی منطقی که در آن از طریق دیوار دیده می شود آسیب فوری است. این همان نوع از ایده های خلاقانه ای بود که باعث افتخار من به Rainbow Six Siege در سال ۲۰۱۵ شد – زمانی که سرورها هنوز هم جینکی بودند، ثبت نام ضربه به طرز ناخوشایندی نامعلوم بود و زمانی که مردم آماده بودند تمام بازی را از آغاز. و این همان ایده هایی است که باعث شد من می خواهم به عقب برگردم. فقط چند دوره کوتاه در این هفته من خارش بود برای نصب مجدد Siege ، چرا که هنوز خیلی منحصر به فرد است. بی نظیر، حتی

این نسل از سخت افزار، بازی ها مطمئنا عالی هستند. گاهی اوقات به سختی می توان گفت که تکرار آنقدر کوچک است، اما بازی را از ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۷ مقایسه می کند و تفاوت بسیار زیاد است. ما چند تیرانداز داشتیم که فراتر از آن تلاش می کردیم. نابودی بتلفیلد ۱ ، به طرق مختلف، برای جریان بازی از اهمیت زیادی برخوردار است از شرکت Bad Company 2 . Call of Duty: جنگ جهانی دوم بسیار شبیه Call of Duty 3 است . ما از سال ۲۰۱۳ بسیاری از تیراندازان “نسل بعدی” داشته ایم، اما Rainbow Six Siege تنها کسی است که به وعده کامل این عبارت عمل می کند.

این داستان، “در حال وارد شدن به سال سه، Rainbow Six Siege هنوز تنها نسخه واقعی” نسل بعدی “تیرانداز است” در اصل توسط PCWorld منتشر شد .

It’s been over a year since I last played Rainbow Six Siege for any real length of time, and I regret it. Earlier this week I went to play the upcoming Rainbow Six Siege – Year Three content ($30 season pass on Amazon) at Ubisoft’s offices in San Francisco, and to be honest I’d be hard-pressed to talk about what’s new. A lot has been added since last time I checked in, though from what I gather the standout new Operator is Lion—an attacker whose special gadget is basically a legitimate wallhack. More on that later.

Not knowing the current meta isn’t what I regret though. I have no big stake in arguments about Operator balance or whatever.

What amazes me is that, two years into its lifespan and embarking on its third, coming up on five years since we first saw the Xbox One and PlayStation 4, Rainbow Six Siege is still the only real “next-gen” shooter. It’s creative as hell. Where is everyone else?

Tear down that wall

“Only next-gen shooter” is a bold statement so let me explain, because I can already hear your protests.

There have definitely been other shooters these last four years, and some great ones, too. But they feel like games I could’ve played a decade ago.

Overwatch? Fantastic—and also not shy about its Team Fortress inspirations. Battlefield 1 and Star Wars: Battlefront? Gorgeous versions of the Battlefield ethos, for the most part. We still haven’t really surpassed Battlefield 2 or 3 in scope, with the same 64-player matches, the same mix of infantry and vehicles. Call of Duty? It’s…Call of Duty. Even more so, now that WWII took us back to the (in their words) “boots on the ground” era. And Doom isn’t so much “something new” as it is “something very old.”

Shooter-adjacents are probably the most creative breaks we’ve seen from the status quo—Warframe and Destiny finally realizing the promise of pseudo-MMO shooters, and Playerunknown’s Battlegrounds popularizing a brand new subgenre.

But when it comes to the humble team deathmatch style of play, we’ve mostly been stuck in a rut.

As I wrote in my first-ever preview of Rainbow Six Siege, there was a time when a new console generation meant new styles of play, not just prettier takes on the old ones. With the Xbox One/PlayStation 4 era, that shift hasn’t really happened. Pretty much everything’s gone open world now, but that’s just the continuation of a trend that started in the early days of the previous gen, where we saw games like Rage, Borderlands, et cetera.

To an extent, Rainbow Six Siege also built on existing trends, with the destruction tech in Red Faction Guerrilla and Battlefield: Bad Company 2 the obvious touchstone. (It’s also tapped into the same post-MOBA hero craze as Overwatch.) But that destruction tech was always rudimentary on previous consoles, capable only of broad strokes execution. Red Faction let you dismantle whole swathes of the level, but that meant breaking whole walls down or kicking out a door. The same goes for Bad Company 2, which was great at blowing walls into chunks but wasn’t very dynamic—the house always crumbled into the same predetermined shape every time.

Hayden Dingman/IDG

And that rudimentary feel made both those games feel slightly gimmicky. Much as I loved both Bad Company 2 and Red Faction Guerrilla at the time, it was clear even then that these were almost proof-of-concepts for the technology. You could see the seams, see where the technology could go if only we had the processing power. And that feeling’s continued even up through Battlefield 1, which despite being prettier and larger in scope than Bad Company 2 still feels like it does macro-destruction better than micro.

Rainbow Six Siege hones in on the gimmick, focuses on what makes dynamic destruction such an appealing concept. The key is realism, and the key to realism is that small-scale destruction other games omitted—first because the last-gen consoles weren’t powerful enough, and now because they’re seemingly more interested in building larger and prettier environments instead.

The macro’s still there, of course. Want to blow a whole wall down in Siege? Yeah, you can do that. But you can also shoot a single round through the wall, use the ensuing hole as a peephole, and spy on the people on the other side. Or you can hear the slight scuffle of footsteps on the ceiling and shoot someone before you’ve ever even seen them.

It completely changes how Siege is played, and thus changes your entire approach to playing a team deathmatch-style game. Ducking around a corner no longer ensures safety. Camping is often a great way to get yourself killed. The whole dynamic is different from the shooters that came before, and destruction is intrinsic to Siege’s design in a way it wasn’t with the games that paved the way.

As further proof, all you need to do is look at how many interesting cat-and-mouse ideas Ubisoft’s given the player. Depending on what Operator you play as, your capabilities change wildly. At launch there were characters who could blow holes through walls, a character that could sense heartbeats, one that could break down reinforced structures, and so on. Most of Rainbow Six Siege’s characters couldn’t even exist in other shooters, because Siege is the only one with these ideas in play.

Post-launch heroes have been strong too. Hibana can shoot rounds through reinforced walls, making the defense’s safe spots suddenly unsafe. Frost deploys traps on the floor, almost like bear traps, which can make simply walking around a desk or some rubble suddenly deadly. Jackal can spot recent footsteps, giving him a drop on fleeing defenders.

Then there’s Lion, my new favorite. As I said, he’s almost like a legitimized wallhack. Lion’s gadget is a drone that scans the entire map for enemies. The catch: Defenders are given a three-second warning before the scan triggers, and the drone only picks up on moving targets. If the defending operators just stand still, the scan is wasted. But if someone’s in a panic, or just plain doesn’t notice the countdown, their entire body is highlighted in bright red through the walls.

It’s a fascinating gadget, leading to moments of decision where attackers are swarming the building and the defenders need to either get in place (while giving away their position) or freeze for five seconds and have to scramble afterward

Again, it’s an idea that only makes sense in a game where being seen through the wall is an immediate detriment. These same sorts of genre-breaking ideas were what made me fall in love with Rainbow Six Siege back in 2015—back when the servers were still janky, hit-registration was maddeningly imprecise, and when people seemed ready to write the whole game off from the start. And it’s the same ideas that made me want to go back now. Just a few short rounds this week had me itching to reinstall Siege, because it’s still so damn unique. Unparalleled, even.

This generation of hardware, the games sure do look great. It’s hard to tell sometimes because the iterations are so small, but compare a game from even 2013 to 2017 and the difference is vast. We’ve had few shooters strive beyond that, though. Battlefield 1’s destruction is still, in many ways, less important to the flow of the game than Bad Company 2’s. Call of Duty: WWII plays much the same as Call of Duty 3. We’ve had many “next-gen” shooters since 2013, but Rainbow Six Siege is only one that lives up to the full promise of the phrase.

This story, “Entering year three, Rainbow Six Siege is still the only true “next-gen” shooter” was originally published by PCWorld.